θελεμός

-ό (Α θελεμός, -όν)

νεοελλ.

το αρσ. ως ουσ. ο θελεμός

θέληση, βούληση («θελεμός τ' αφέντη στραβός ο τοίχος» — η θέληση τού αφέντη εκτελείται ακόμη κι αν είναι παράλογη, παροιμ.)

αρχ.

1. αυτός που ρέει μόνος του, με τη θέλησή του

2. ήρεμος, ήσυχος.

επίρρ...

θελεμῶς (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «οἰκτρῶς, ἠσύχως».

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο νεοελλ. τ. είναι παράγωγο τού θέλω, υπάρχει όμως αβεβαιότητα ως προς την ακριβή σημασία και την ετυμολογική προέλευση τού αρχαίου].